બે દિવસ પહેલા એક મીત્રનો ફોન આવ્યો, જરા જલદી આવી જાવ એક અગત્યનું કામ છે, મેં પુછયુ શુ થયુ તેમણે જવાબ આપ્યો વાડીયાથી સોનલ ભાગીને આવી છે. વાડીયા શબ્દ કાને પડતા મારુ મગજ તેજ દોડવા લાગ્યુ.. હું 2012માં વાડીયો ગયો હતો, પાલનપુરથી થરાદ જતા આ હાઈવે ઉપરનું ગામ છે, વર્ષોથી આ ગામની બધી જ સ્ત્રીઓ પોતાનું શરિર વેંચે છે અને ઘરના તમામ પુરૂષો પોતાના જ ઘરની સ્ત્રીઓની દલાલી કરે છે, જો તમે આ વાત પહેલી વખત સાંભળતા હોવ તો આશ્ચર્ય થશે, પણ આઝાદી પછી ગુજરાતમાં કોઈ એક ગામ માત્ર વેશ્યાનો જ વ્યવસાય કરતુ હોય તે કરુણ વાસ્વીકતા છે, ગુજરાત સરકારે પણ આ ગામની સ્ત્રીઓ આ કામ છોડી બીજુ કામ કરે તેવા અનેક પ્રયત્નો કર્યા, પણ ધારી સફળતા મળી નહીં, છેલ્લાં લગભગ એક દસકાથી વિચરતી જાતી સમુદાય મંચના નેજા હેઠળ મીત્તલ પટેલ પણ આ ગામમાં સ્ત્રીઓને ધંધો છોડી નવા રસ્તે લઈ જવાનો પ્રયત્ન કરે છે, પણ જો સ્ત્રીઓ વેશ્યાનું કામ છોડી દેતો પુરૂષોને કામ કરવુ પડે અને તે તેમને મંજુર નથી, હું મીત્તલ સાથે જ આ ગામમાં બે દિવસ રોકાયો હતો.
સોનલના દાદી પણ વેશ્યા હતી, અને તેની મા પણ અને પંદર વર્ષની ઉમંરે તે પણ વેશ્યા બની ગઈ, તેને સ્કુલમાં જવુ હતું, ભણવુ હતું, અને રમવુ પણ હતું, પણ જો સોનલ આ બધુ કરે તો ધંધો કોણ કરે, તે માંડ ચાર-પાંચ ચોપડી ભણી હશે, ત્યાં તેને સ્કુલમાંથી ઉઠાડી ધંધે બેસાડી દીધી, હજી તો તે જીંદગીને સમજવાનો પ્રયાસ કરી રહી હતી, ત્યાં તેની રોજ, દર કલાકે જીંદગી પીખાઈ રહી હતી, સોનલે મને કહ્યુ હું રડતી હતી, મારે આ કામ ન્હોતુ, કરવુ પણ મારી માં કહેતી કે વાડીયાની તુ કઈ પહેલી છોકરી છે કે તારે આ કામ કરવુ નથી, આમ કરતા કરતા પાંચ વર્ષ વહી ગયા, હવે તો આંસુ પણ સાથ આપના ન્હોતા, ત્યાં એક દિવસ અનીલ આવ્યો, તે તેનો નવો ગ્રાહક હતો.
પછી અનીલ રોજ આવવા લાગ્યો, એક દિવસ અનીલે પુછયુ મારી સાથે લગ્ન કરીશ, સોનલ તેની સામે જોઈ રહી, તેણે લગ્ન વિશે સાંભળ્યુ હતું, પણ વાડીયામાં કોઈના લગ્ન થતા નથી, તેની તેને ખબર હતી, ગ્રાહકોને ખુશ કરતી ગામની મહિલાઓ જયાં સુધી રૂપાળી હોય ત્યાં સુધી ધંધો કરે ત્યાર બાદ કોઈ ગ્રાહકની રખાત થઈ જાય, જો કે તેણે રહેવાનું તો ગામમાં જ પછી તે જેની રખાત હોય તે રોજ આવે તે સિવાય કોઈની સાથે સંબંધ રાખવાનો નહીં, તે ગ્રાહક તે મહિલાના પરિવારનું ભરણ-પોષણ પણ કરે તેના દ્વારા બાળકો પણ થાય, પણ તે બાળકોને પિતાનું નામ મળે નહીં. અને જો તે સ્ત્રીના પેટે દિકરી જન્મે તો તે પણ વેશ્યા બને અને તેનો ભાઈ તેની દલાલી કરે. અત્યંત કરૂણ અને રૂવાડા ઉભા કરી દેનારી વાત છે. ગામના કેટલાંક શેઠીયાઓ પણ હવે દલાલ થઈ ગયા છે, તેઓ આ ગરીબ માણસોને પૈસા ધીરે છે, તેના કારણે આ સ્ત્રીઓ આ ધંધો છોડે તે તેમને પણ પસંદ નથી.
અનીલને તેને ખાતરી આપી કે, તે લગ્ન કરશે, જયારે સોનલે લગ્નની વાત પોતાની ઘરે કરી ત્યારે પહાડ તુટી પડયો, જો તે જતી રહેતો તો ધંધો કોણ કરે, ઘરની આવકનું શુ, તેને તેના મા-બાપે ખુબ ફટકારી, અનીલનું પણ ગ્રાહક તરીકે આવવાનું બંધ કરાવી દીધુ, દિવસો વિતવા લાગ્યા, બે દિવસ પહેલા વહેલી પરોઢના અનીલ ગામમાં પોતાની કાર લઈ પહોંચી ગયો, હજી ગામ સુઈ રહ્યુ હતું, તેણે સોનલને બહાર બોલાવી, તે ઘરની બહાર નિકળતા તેઓ ભાગી છુટયા હતા, તે બન્ને અમદાવાદ હતા, સોનલની આંખમાં એક વિનંતી હતી, મારે લગ્ન કરવા છે, તમે મારા લગ્ન કરાવી આપશો, તેઓ બન્ને પહેરેલે કપડે ભાગ્યા હતા, સોનલ વીસ વર્ષની હતી અને અનીલ અઠયાવીસ વર્ષનો , કાયદેસર તેમના લગ્ન થાય તેમાં કોઈ વાંધો ન્હોતો, પણ સમસ્યા એવી હતી, સોનલ પુખ્ત ઉમંરની છે તેવા કોઈ પુરાવા તેની પાસે ન્હોતા.
હવે ગામમાં જવાય તેવુ ન્હોતુ, બીજી તરફ સોનલ નહીં મળતા તે ભાગી છુટી છે તેવી પાક્કી ખબર ગામને અને ગામના દલાલોને પડી ગઈ હતી, કલાકમાં વીસથી પચ્ચીસ જીપો સોનલને શોધવા દોડવા લાગી હતી, પાલનપુરમાં દલાલોને એક મિટીંગ મળી , કારણ તેમના માટે ખુબ આધાતજનક સમાચાર હતા, વાડીયા ગામના ઈતિહાસમાં લગ્ન કરવા માટે કોઈ વેશ્યા ભાગી હોય તેવી પહેલી ઘટના હતી, એક દલાલે મીટીંગમાં કહ્ય સાલી રંડીઓ જો લગ્ન કરશે તો ધંધો કોણ કરશે, સોનલને ગમે ત્યાંથી પાછી લાવો ખર્ચ કઈ પણ થાય તો કરીશુ, પણ સોનલ પાછી નહીં આવે તો વાડીયામાંથી બીજી છોકરીઓ પણ ભાગવા લાગશે, હવે આવા માહોલમાં સોનલનું પ્રમાણપત્ર લેવા પાછા જવુ શકય ન્હોતુ.
પણ કયાંકથી મદદ મળી રહે, ગુજરાતના એડીશનલ ડીજીપી કરવામાં આવ્યો, વિનંતી એટલી જ હતી કે સોનલ લગ્ન કરવા માગે, તેને પ્રમાણપત્રની જરૂર છે, જો કોઈ મદદ થઈ શકે તો સારૂ , તેમણે ત્રણ જ કલાકમાં સોનલની સ્કુલમાંથી તેનો જન્મનો પુરાવો મંગાવી મોકલી આપ્યો. અને સોનલની માંગમાં અનીલે સીંદુર ભર્યુ, કોર્ટમાં મેરેજ રજીસ્ટ્રાર સામે તેમના લગ્નની નોંધણી પણ કરાવવામાં આવી, વાત અહિયા અટકતી નથી, હવે એક નવી જીંદગી સાથે અનીલ અને સોનલ સામે અનેક પ્રશ્ન છે, હું લગ્ન બાદ સોનલને મળ્યો, તે હિન્દી ફિલ્મની અભીનેત્રી જેવુ ગ્લેમરસ કેરેકટર નથી, પણ તેના વિચારોમાં સ્પષ્ટતા છે. તેણે કહ્યુ મારો પરિવાર મને મુબારકખાન નામના માણસની રખાત બનાવવા માંગતો હતો, જે મારા પિતાની ઉમંરનો પાંસઠ વર્ષનો હતો, મારે રખાત નહીં મારે પત્ની થવુ હતું.
અનીલ મને બહુ સ્વસ્થ અને પ્રમાણિક લાગ્યો, તેણે મને કહ્યુ મારી પત્ની વેશ્યા હતી, તે કહેતા મને આજે પણ સંકોચ નથી અને કયારેય પણ નહીં થાય પણ હવે તે મારી પત્ની છે. મેં અનીલ અને સોનલને કહ્યુ કોઈ તને સોનલને વેશ્યા કહે તો તારે શરમાવવાની જરૂર નથી, કારણ શરમ તો અમારી જેવી વ્યકિતઓને આવી જોઈએ, તુ અને તારી જેવી વાડીયામાં રહેતી વેશ્યાઓ અમારા કારણે જન્મી છે. હવે અનીલ અને સોનલ ગામમાં જઈ શકે તેમ નથી, એક તરફ તેમની હત્યા સુધી મામલો પહોંચે તો નવાઈ નથી, બીજી તરફ પોલીસ અને સરકારી તંત્રમાં સંવેદનશીલતો અભાવ છે. મને લાગ્યુ કે આપણા શહેરમાં આવેલા અનીલ અને સોનલની જવાબદારી હવે આપણી છે, કારણ જો આપણે એક સોનલની મદદ કરીશુ , વાડીયામાં રહેલી બીજી સોનલો બહાર આવવાની હિમંત કરશે
હું પત્રકાર છુ, તો તમે પોલીસ,સરકારી અમલદાર,ડોકટર ,બીલ્ડર વેપારી, વિધ્યાર્થી, નેતા કે પછી સાવ સામાન્ય માણસ પણ હોઈ શકો છો છતાં આ દિશામાં તમે કઈ રીતે મદદ કરી શકો તે વિચારજો, કરી રીતે તેને મદદ થઈ શકે તેની મને પણ ખબર નથી, અનીલ ભણેલો છે, તેને કામની પણ જરૂર પડશે કારણ સોનલની આંખમાં એક મેં સ્વપ્ન જોયુ છે, એક સ્ત્રી તરીકેનું જીવવાનું, તેને જીવાડવી પડશે, તમે અંબાજી ,ચોટીલા અને પાવાગઢ નહીં જાવ તો ચાલશે એક દેવી તમારા શહેરમાં આવી છે . હું બન્નેને મળી નિકળી રહ્યો હતો ત્યારે સોનલ અને અનીલ સાથે હાથ મીલાવી નવી જીંદગીની શુભેચ્છા પાઠવી ત્યારે મારી નજર સોનલના ગળામાં લટકી રહેલા મંગળસુત્ર તરફ ગઈ મને ખુબ સારૂ લાગ્યુ
સોનલના દાદી પણ વેશ્યા હતી, અને તેની મા પણ અને પંદર વર્ષની ઉમંરે તે પણ વેશ્યા બની ગઈ, તેને સ્કુલમાં જવુ હતું, ભણવુ હતું, અને રમવુ પણ હતું, પણ જો સોનલ આ બધુ કરે તો ધંધો કોણ કરે, તે માંડ ચાર-પાંચ ચોપડી ભણી હશે, ત્યાં તેને સ્કુલમાંથી ઉઠાડી ધંધે બેસાડી દીધી, હજી તો તે જીંદગીને સમજવાનો પ્રયાસ કરી રહી હતી, ત્યાં તેની રોજ, દર કલાકે જીંદગી પીખાઈ રહી હતી, સોનલે મને કહ્યુ હું રડતી હતી, મારે આ કામ ન્હોતુ, કરવુ પણ મારી માં કહેતી કે વાડીયાની તુ કઈ પહેલી છોકરી છે કે તારે આ કામ કરવુ નથી, આમ કરતા કરતા પાંચ વર્ષ વહી ગયા, હવે તો આંસુ પણ સાથ આપના ન્હોતા, ત્યાં એક દિવસ અનીલ આવ્યો, તે તેનો નવો ગ્રાહક હતો.
પછી અનીલ રોજ આવવા લાગ્યો, એક દિવસ અનીલે પુછયુ મારી સાથે લગ્ન કરીશ, સોનલ તેની સામે જોઈ રહી, તેણે લગ્ન વિશે સાંભળ્યુ હતું, પણ વાડીયામાં કોઈના લગ્ન થતા નથી, તેની તેને ખબર હતી, ગ્રાહકોને ખુશ કરતી ગામની મહિલાઓ જયાં સુધી રૂપાળી હોય ત્યાં સુધી ધંધો કરે ત્યાર બાદ કોઈ ગ્રાહકની રખાત થઈ જાય, જો કે તેણે રહેવાનું તો ગામમાં જ પછી તે જેની રખાત હોય તે રોજ આવે તે સિવાય કોઈની સાથે સંબંધ રાખવાનો નહીં, તે ગ્રાહક તે મહિલાના પરિવારનું ભરણ-પોષણ પણ કરે તેના દ્વારા બાળકો પણ થાય, પણ તે બાળકોને પિતાનું નામ મળે નહીં. અને જો તે સ્ત્રીના પેટે દિકરી જન્મે તો તે પણ વેશ્યા બને અને તેનો ભાઈ તેની દલાલી કરે. અત્યંત કરૂણ અને રૂવાડા ઉભા કરી દેનારી વાત છે. ગામના કેટલાંક શેઠીયાઓ પણ હવે દલાલ થઈ ગયા છે, તેઓ આ ગરીબ માણસોને પૈસા ધીરે છે, તેના કારણે આ સ્ત્રીઓ આ ધંધો છોડે તે તેમને પણ પસંદ નથી.
અનીલને તેને ખાતરી આપી કે, તે લગ્ન કરશે, જયારે સોનલે લગ્નની વાત પોતાની ઘરે કરી ત્યારે પહાડ તુટી પડયો, જો તે જતી રહેતો તો ધંધો કોણ કરે, ઘરની આવકનું શુ, તેને તેના મા-બાપે ખુબ ફટકારી, અનીલનું પણ ગ્રાહક તરીકે આવવાનું બંધ કરાવી દીધુ, દિવસો વિતવા લાગ્યા, બે દિવસ પહેલા વહેલી પરોઢના અનીલ ગામમાં પોતાની કાર લઈ પહોંચી ગયો, હજી ગામ સુઈ રહ્યુ હતું, તેણે સોનલને બહાર બોલાવી, તે ઘરની બહાર નિકળતા તેઓ ભાગી છુટયા હતા, તે બન્ને અમદાવાદ હતા, સોનલની આંખમાં એક વિનંતી હતી, મારે લગ્ન કરવા છે, તમે મારા લગ્ન કરાવી આપશો, તેઓ બન્ને પહેરેલે કપડે ભાગ્યા હતા, સોનલ વીસ વર્ષની હતી અને અનીલ અઠયાવીસ વર્ષનો , કાયદેસર તેમના લગ્ન થાય તેમાં કોઈ વાંધો ન્હોતો, પણ સમસ્યા એવી હતી, સોનલ પુખ્ત ઉમંરની છે તેવા કોઈ પુરાવા તેની પાસે ન્હોતા.
હવે ગામમાં જવાય તેવુ ન્હોતુ, બીજી તરફ સોનલ નહીં મળતા તે ભાગી છુટી છે તેવી પાક્કી ખબર ગામને અને ગામના દલાલોને પડી ગઈ હતી, કલાકમાં વીસથી પચ્ચીસ જીપો સોનલને શોધવા દોડવા લાગી હતી, પાલનપુરમાં દલાલોને એક મિટીંગ મળી , કારણ તેમના માટે ખુબ આધાતજનક સમાચાર હતા, વાડીયા ગામના ઈતિહાસમાં લગ્ન કરવા માટે કોઈ વેશ્યા ભાગી હોય તેવી પહેલી ઘટના હતી, એક દલાલે મીટીંગમાં કહ્ય સાલી રંડીઓ જો લગ્ન કરશે તો ધંધો કોણ કરશે, સોનલને ગમે ત્યાંથી પાછી લાવો ખર્ચ કઈ પણ થાય તો કરીશુ, પણ સોનલ પાછી નહીં આવે તો વાડીયામાંથી બીજી છોકરીઓ પણ ભાગવા લાગશે, હવે આવા માહોલમાં સોનલનું પ્રમાણપત્ર લેવા પાછા જવુ શકય ન્હોતુ.
પણ કયાંકથી મદદ મળી રહે, ગુજરાતના એડીશનલ ડીજીપી કરવામાં આવ્યો, વિનંતી એટલી જ હતી કે સોનલ લગ્ન કરવા માગે, તેને પ્રમાણપત્રની જરૂર છે, જો કોઈ મદદ થઈ શકે તો સારૂ , તેમણે ત્રણ જ કલાકમાં સોનલની સ્કુલમાંથી તેનો જન્મનો પુરાવો મંગાવી મોકલી આપ્યો. અને સોનલની માંગમાં અનીલે સીંદુર ભર્યુ, કોર્ટમાં મેરેજ રજીસ્ટ્રાર સામે તેમના લગ્નની નોંધણી પણ કરાવવામાં આવી, વાત અહિયા અટકતી નથી, હવે એક નવી જીંદગી સાથે અનીલ અને સોનલ સામે અનેક પ્રશ્ન છે, હું લગ્ન બાદ સોનલને મળ્યો, તે હિન્દી ફિલ્મની અભીનેત્રી જેવુ ગ્લેમરસ કેરેકટર નથી, પણ તેના વિચારોમાં સ્પષ્ટતા છે. તેણે કહ્યુ મારો પરિવાર મને મુબારકખાન નામના માણસની રખાત બનાવવા માંગતો હતો, જે મારા પિતાની ઉમંરનો પાંસઠ વર્ષનો હતો, મારે રખાત નહીં મારે પત્ની થવુ હતું.
અનીલ મને બહુ સ્વસ્થ અને પ્રમાણિક લાગ્યો, તેણે મને કહ્યુ મારી પત્ની વેશ્યા હતી, તે કહેતા મને આજે પણ સંકોચ નથી અને કયારેય પણ નહીં થાય પણ હવે તે મારી પત્ની છે. મેં અનીલ અને સોનલને કહ્યુ કોઈ તને સોનલને વેશ્યા કહે તો તારે શરમાવવાની જરૂર નથી, કારણ શરમ તો અમારી જેવી વ્યકિતઓને આવી જોઈએ, તુ અને તારી જેવી વાડીયામાં રહેતી વેશ્યાઓ અમારા કારણે જન્મી છે. હવે અનીલ અને સોનલ ગામમાં જઈ શકે તેમ નથી, એક તરફ તેમની હત્યા સુધી મામલો પહોંચે તો નવાઈ નથી, બીજી તરફ પોલીસ અને સરકારી તંત્રમાં સંવેદનશીલતો અભાવ છે. મને લાગ્યુ કે આપણા શહેરમાં આવેલા અનીલ અને સોનલની જવાબદારી હવે આપણી છે, કારણ જો આપણે એક સોનલની મદદ કરીશુ , વાડીયામાં રહેલી બીજી સોનલો બહાર આવવાની હિમંત કરશે
હું પત્રકાર છુ, તો તમે પોલીસ,સરકારી અમલદાર,ડોકટર ,બીલ્ડર વેપારી, વિધ્યાર્થી, નેતા કે પછી સાવ સામાન્ય માણસ પણ હોઈ શકો છો છતાં આ દિશામાં તમે કઈ રીતે મદદ કરી શકો તે વિચારજો, કરી રીતે તેને મદદ થઈ શકે તેની મને પણ ખબર નથી, અનીલ ભણેલો છે, તેને કામની પણ જરૂર પડશે કારણ સોનલની આંખમાં એક મેં સ્વપ્ન જોયુ છે, એક સ્ત્રી તરીકેનું જીવવાનું, તેને જીવાડવી પડશે, તમે અંબાજી ,ચોટીલા અને પાવાગઢ નહીં જાવ તો ચાલશે એક દેવી તમારા શહેરમાં આવી છે . હું બન્નેને મળી નિકળી રહ્યો હતો ત્યારે સોનલ અને અનીલ સાથે હાથ મીલાવી નવી જીંદગીની શુભેચ્છા પાઠવી ત્યારે મારી નજર સોનલના ગળામાં લટકી રહેલા મંગળસુત્ર તરફ ગઈ મને ખુબ સારૂ લાગ્યુ
Dada kaha kaha jaoge I Proud 4 your job ✌🏿️
ReplyDeleteવાડિયા / બુઢણપુર .
ReplyDeleteહુ ત્યારે 1975માં થરાદ નોકરી કરતો હતો. રાજ્ય સરકારોએ અનેકવખત પ્રયાસ કર્યા છતાં કોઇ પરિણામ દેખાયું નથી તેની પાછળ અનેક કારણ છે.
પણ આજે આ વાંચીને આનંદ થયો. એક સોનલે ચીલો ચાતર્યો છે. હવે કદાચ જડપભેર અનકો સોનલ આગળ આવશે.
બંન્ને ને મારું પીઠબળ છે.
વાડિયા / બુઢણપુર .
ReplyDeleteહુ ત્યારે 1975માં થરાદ નોકરી કરતો હતો. રાજ્ય સરકારોએ અનેકવખત પ્રયાસ કર્યા છતાં કોઇ પરિણામ દેખાયું નથી તેની પાછળ અનેક કારણ છે.
પણ આજે આ વાંચીને આનંદ થયો. એક સોનલે ચીલો ચાતર્યો છે. હવે કદાચ જડપભેર અનકો સોનલ આગળ આવશે.
બંન્ને ને મારું પીઠબળ છે.
વાડિયા / બુઢણપુર .
ReplyDeleteહુ ત્યારે 1975માં થરાદ નોકરી કરતો હતો. રાજ્ય સરકારોએ અનેકવખત પ્રયાસ કર્યા છતાં કોઇ પરિણામ દેખાયું નથી તેની પાછળ અનેક કારણ છે.
પણ આજે આ વાંચીને આનંદ થયો. એક સોનલે ચીલો ચાતર્યો છે. હવે કદાચ જડપભેર અનેકો સોનલ આગળ આવશે.
બંન્ને ને મારું પીઠબળ છે.
વાડિયા / બુઢણપુર .
ReplyDeleteહુ ત્યારે 1975માં થરાદ નોકરી કરતો હતો. રાજ્ય સરકારોએ અનેકવખત પ્રયાસ કર્યા છતાં કોઇ પરિણામ દેખાયું નથી તેની પાછળ અનેક કારણ છે.
પણ આજે આ વાંચીને આનંદ થયો. એક સોનલે ચીલો ચાતર્યો છે. હવે કદાચ જડપભેર અનેકો સોનલ આગળ આવશે.
બંન્ને ને મારું પીઠબળ છે.
સલામ છે અનિલ અને તેનાં વિચારો ની... સાથે સોનલ ની હિમ્મત નય પણ... અનિલ ને નોકરી મલી જ સે, કાલે સ્ટેડિયમ મા મળીએ એટ્લે વાત કરૂ..
ReplyDeleteGood job
ReplyDeleteI m with u 24*7 for any type of help in thi matter. Nd my friens also with u
My name is Manish Brahmbhatt
Mo.97247 91653
tx bhai
Deleteસલામ છે અનિલ અને તેનાં વિચારો ની... સાથે સોનલ ની હિમ્મત નય પણ... અનિલ ને નોકરી મલી જ સે, કાલે સ્ટેડિયમ મા મળીએ એટ્લે વાત કરૂ..
ReplyDeletenice work prashant ji...its really seen improvement aakhir me koi to jaga...its good
ReplyDeleteDil na halavi nakha avu lakhu cha dada great
ReplyDeleteNice Dada
ReplyDeleteNice Dada
ReplyDeleteબંનેની વાત કાબિલે દાદ...!!! જોરદાર
ReplyDelete🙏🏻Great MAN 🙏🏻 Great JOB 🙏🏻
ReplyDeleteAny financial help they need please tell me I will do my best
ReplyDeleteSir hu pn tyano j chhu, aaje ek navi saruvat thai joi khusi thai. Hve tya bagavat ni saruvat thai chhe. Sure parivartan aavse.
ReplyDeleteGood job sirg manvu pade
ReplyDeleteBest wishes to Anil and Sonal for happy and long marriage life
ReplyDeleteBest wishes to Anil and Sonal for happy and long marriage life
ReplyDeleteવાડીયામા મિત્તલબેન અને શારદાબેન ભાટીએ ગ્રાઉન્ડ વર્ક કરીને થોડા વરસ પુર્વ ગામમાં જ, દલાલો અને ચરી ખાતી પોલીસની છાતી ઉપરાંત ડંકાની ચોટે વેશ્યા વૃત્તિ માંથી ગામ ની દિકરી ઓના સમૂહ લગ્નો કરાવ્યા હતા
ReplyDeleteવાડીયામા મિત્તલબેન અને શારદાબેન ભાટીએ ગ્રાઉન્ડ વર્ક કરીને થોડા વરસ પુર્વ ગામમાં જ, દલાલો અને ચરી ખાતી પોલીસની છાતી ઉપરાંત ડંકાની ચોટે વેશ્યા વૃત્તિ માંથી ગામ ની દિકરી ઓના સમૂહ લગ્નો કરાવ્યા હતા
ReplyDeleteAnil ane sonal ne abhinandan.Sathe sathe dada tamne pan abhinandan.Dada tamaru Kam jordar chhe.
ReplyDeleteAnil ane sonal ne abhinandan.Sathe sathe dada tamne pan abhinandan.Dada tamaru Kam jordar chhe.
ReplyDeleteI listened about Vadiya village; it's not impossible to stop that but
ReplyDeleteNeeds of... willingness of governance....Help of our social worker and their NGOs...to take strict action against brokers and to create a permanent facilities for victim's rehabilitation.
आप को प्रणाम करता हूं सर.
ReplyDeleteआप को प्रणाम करता हूं सर.
ReplyDeleteNice Job Prasantbhai...
ReplyDeleteNice Job Prasantbhai...
ReplyDeleteAny help for job in surat please contact me 9824817449 and very great work dada...
ReplyDeleteI will help to all arround me who need.and its a promise to my self.
Any help for job in surat please contact me 9824817449 and very great work dada...
ReplyDeleteI will help to all arround me who need.and its a promise to my self.
Great work....sir that's like
ReplyDeleteRajya sarkar shu pagla bharya te j samjatu nathi mane
ReplyDeleteVeshya vruti desh ma gerkayde kutya che pan kaydo kadakai thi kam karto nathi
Hamni yuvti o na samuh ma nivedan lai je yuvti o aa dusan ma thi mukt thava magti hoy tevo ne mukt karavi joi e temaj
Bija loko par aa gerkayde kutya chalava badal case jaro pasa karo
Samjavat thi kya sudhi kam chalse mahilao par atuachar thay che
Aa vichar thi hu hachmachi jav che k ek purush potani maa, ben, dikri na deh no sodo kare
ReplyDeleteDesh ma loko potana parivar ane samaj ni ben dikri o ni suraksha mate ladai ladta hoy che
Sonal ane anil koi madad joi e to mara thi banti help karish dada
Tevo ni surakshit rahi sake tevi jagya che
at ne janam diyaa mardo.n ko
ReplyDeletemardo.n ne usse bazaar diyaa
jab jii chaaha maslaa kuchlaa
jab jii chaaha dhutkaar diyaa
aurat ne janam diyaa mardo.n ko
tulatii hai kahii.n diinaro.n mei.n
biktii hai kahii.n baazaaro.n mei.n
nangii nachvaaii jaati hai
aiyyasho.n ke darbaaro.n mei.n
ye vo beizzat chiiz hai jo
banT jaatii hai izzatdaaro.n mei.n
aurat ne janam diyaa mardo.n ko
mardo.n ke liye har zulm ravaa.n
aurat ke liye ronaa bhii khataa
mardo.n ke liye laakho.n seje.n
aurat ke liye bas ek chitaa
mardo.n ke liye har aish ka haq
aurat ke liye jiina bhii sazaa
aurat ne janam diyaa mardo.n ko
jin hoTho.n ne unko pyaar kiyaa
un hoTho.n ka byopaar kiyaa
jis kokh mei.n inkaa jism Dhalaa
us kokh kaa kaarobaar kiyaa
jis tan se uge ko.npal ban kar
us tan ko zalil-o-khaar kiyaa
aurat ne janam diyaa mardo.n ko
ne banaayi jo rasmein
unko haq kaa farmaan kahaa
aurat ke zindaa jalne ko
qurbaani aur balidaan kahaa
ismat ke badle roTi dii
aur us ko bhii ehsaan kahaa
aurat ne janam diyaa mardo.n ko
sansaar kii har ek besharmii
gurbat kii god mei.n paltii hai
chaklo.n hii mei.n aa kar ruktii hai
phaako.n se jo raah nikalti hai
mardo.n ki havas hai jo aksar
aurat ke paap mei.n Dhalti hai
aurat ne janam diyaa mardo.n ko
aurat sansaar kii qismat hai
phir bhii taqdiir kii heThii hai
avtaar payambar jantii hai
phir bhii shaitaan kii beTii hai
ye wo bad-qismat maa.n hai jo
beTo.n kii sej pe leTi hai
aurat ne janam diyaa mardo.n ko
mardo.n ne usse baazaar diyaa
jab jii chaaha maslaa kuchlaa
jab jii chaaha dhutkaar diyaa
aurat ne janam diyaa mardo.n ko
***
👍👍👌👌👏👏
ReplyDelete